Κωνσταντίνος Τζουμας ο αθάνατος μποέμ αριστοκράτης της ζωής

Σήμερα έφυγες και χτες ήρθες & τούμπαλιν: αλλά για σένα ισχύει ένας άλλος Συμπαντικος νόμος :ήρθες σαν σήμερα και δεν έφυγες ποτέ

Ερχόσουν φευγάτος και όταν έφευγες ήσουν παρόν . Με κανένα άλλο ανθρώπινο ον δεν ένιωσα κάτι παρεμφερές.

Είχες κατάφερει να υλοποιήσεις στο φυσικό ανθρώπινο σώμα την έννοια, διάσταση του άχρονου χωροχρόνου, δηλαδή την ώρα που έφτανες έφευγες, ή την ώρα που ερχόσουν έφευγες είσουν φευγάτος, και την ώρα που έφευγες πάρεμενες παρόν. Είσαι Ο ίδιος ένα ακασικό αρχείο ολοζώντανο, και θα παραμείνεις μιας και είσαι όλα μαζί: το παρόν το παρελθόν και το μέλλον.

Ο Κωνσταντίνος Τζούμας έφυγε σήμερα από τη ζωή , Αποχαιρετώντας μας με μια ευγενική και κομψά ειρωνική κίνηση του κεφαλιού, ο Κωνσταντίνος Τζούμας κλείνει μαλακά την πόρτα πίσω του. Μαζί του παίρνει μιαν εποχή που τέλειωσε·

«Η αισθητική είναι η ηθική σου. Σε κρατάει σε απόσταση από χυδαιότητες και κρατάει σε απόσταση τους κανίβαλους» Κωνσταντίνος Τζούμας.

Τόν γνώρισα και ήταν μαγικός

Ο άνθρωπος που δεν δέχτηκε την αισθητική του μέτριου..

Γι’ αυτό μου δίδαξες να μη πολύ-χολοσκάω για το μέλλον, να μην πολυσκέφτομαι το παρελθόν, αλλά να ζω πολύ το τώρα. Και αφού όλα είναι τώρα, τα οποία αυτά χρόνια – τώρα σύνολο 17 γλεντούσαμε ,διακωμωδούσε,φιλοσοφούσαμε, ερωτευτήκαμε, με δίδαξες πολλά, με μόρφωσες, ένιωσα κάτι πατρικό μαζί σου, Μιαν αγάπη γνήσια βαθιά αληθινή που δεν πήρα ποτέ από τον ίδιο μου τον πατέρα. Ότι κοινό υπήρχε σε οποιοδήποτε επίπεδο, κατάφερες να το γεμίσεις, να το υπερχηλήσεις. Θυμάμαι που με περιέγραφες στον Εν λευκό σαν ένα «ξωτικό που ξεπετάχτηκε μέσα από το ποτάμι του Έβρου», ήρθε στην Αθήνα με μεγάλα μάτια διψασμένα θέλοντας να μάθει Τα πάντα απ’ τη ζωή » την ίδια αυτή την όρεξη της συγγραφης που είχα από παιδί, την όρεξη για την ζωγραφική, ήσουνα η ζωντανή αιτία που μεγέθυνα όλα μου τα ταλέντα, με αποκορύφωμα το ότι υπήρξες δάσκαλος μου, και μου δίδαξες αυτοσχεδιασμό, και ο μόνος έλληνας που κάθε φορά που μου δίναν βραβείο με παίρνεις στην Αμερική τηλέφωνο Να με επιβραβεύσεις την λέξη «μπράβο» την ακούς από ελάχιστους. Με τον γνωστό σαρκασμό χιούμορ μου έλεγε « μη τολμήσεις να ρίξεις εαυτό και επιστρέψεις στην «ελληναρία». Αυτό που τώρα εγώ ονόμασα «Ανθελληναρια »!!

Ήσουνα πνευματικός μου μέντορας, εξομολογητής μου, ήξερες όλες μου τις σχέσεις μου, τις πριν από σένα και τις επόμενες, όλη την ιστορία με το Τζακ Νίκολσον, από την αρχή ως του τέλους, τολμώ να πω ότι είχα και έναν δίδυμο αδελφό εκτός την δίδυμη αδερφή μου,,εσένα!Γιατί αυτή η βαθιά αγάπη η άκαιρη, η αιώνια, η ανιδιοτελής, η ουσιαστική, που δεν ακούμπησε καθόλου ο χρόνος όλα αυτά τα χρόνια από τη δραματική σχολή που σε γνώρισα μέχρι και τώρα που έφυγες, δεν υπήρχε άλλος Έλληνας να συνεχίζω να μιλάω στο τηλέφωνο τόσο συχνά και στην Αμερική κανείς Έλληνας δε νοιάστηκε για μένα και δε νοιάζεται ,( απλά τώρα δεν με νοιάζουν εμένα οι Ανθέλληνες ),για μένα όσο εσύ.

Το αποκορύφωμα του ότι έγραψα το τελευταίο μου σενάριο για σένα, μου φαίνεται απίστευτο ότι έφυγες και φυσικά ποιος μπορεί να αντικαταστήσει ένα Ερμειακο Ον σαν εσένα; Στην κηδεία σου εχθές ένας καθηγητής κβαντικής με ρώτησε « Αααα για αυτό με πήρε τηλέφωνο ο Τζουμας και μου έλεγε πως είναι ένας καθηγητής κλωνοποίησης;»

Σας ενημερώνω και δημόσια ότι το σενάριο που σκοπεύω να γυρίσω σύντομα ο πρωταγωνιστής μου ήταν ο Τζούμας κι συμπρωταγωνιστής ο Τζον Μάλκοβιτς, θα έπαιζε ένα καθηγητή κλωνοποίησης και του υποσχέθηκα ότι θα κερδίσει Όσκαρ, επίσης η πηγή της έμπνευσης του ρόλου ήταν ο ίδιος για μένα, έγραφα πάνω του, χωρίς να το γνωρίζει. Όταν ξεκίνησα να γράφω το σενάριο στην Αμερική ακριβώς λίγο πριν τον κορονοϊό και ήρθα στην Αθήνα και του έδειξα τα σκίτσα του χαρακτήρα τα σκηνικά και του είπα την σύνοψη , αλλά μέχρι και τις τελευταίες φορές που τον έβλεπα, ως που πια είχα ολοκληρώσει όλο το σενάριο μου, δεν θα ξεχάσω που γύρισε και μου είπε: «Μάτια μου μήπως να βάλεις κάποιον διάσημο σταρ του Χόλιγουντ στο βασικό ρόλο δίπλα στον Μάρκοβιτς και όχι εμένα εμένα δε με ξέρουν έξω, ίσως να μην πουλήσεις τόσο την ταινία σου!» και του απάντησα «θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο, ακριβώς επειδή θα παίξεις εσύ το ρόλο και θα βραβευτείς Και η ταινία θα παιχτεί παντού. Πριν φύγεις απ’ τη ζωή Κωνσταντίνε μου έχεις χαρίσει όλα αυτά τα χρόνια υπέροχα ψυχικά δώρα και εγώ ανταποδίδω έτσι, είναι πάρα πολύ λίγο που σου κάνω δώρο αυτό το ρόλο.!!»

Ο Μάλκοβιτς με πλήρωνε για να παίξει το ρόλο και δεν άλλαζα με τίποτα την πρώτη μου σκέψη εξηγώντας, στο σπουδαίο αυτό ηθοποιό, ότι ο Τζούμας είναι κάτι αντίστοιχο του στην Ελλάδα, και πολύ πιο πολυσχιδής. Του εξήγησα οτι όταν γράφω έχω ανθρώπους στο μυαλό μου, και γράφω πάνω τους, κάθε σκηνή που έγραφα έβλεπα τον Τζούμα να μπαινοβγαίνει στα δωμάτια του είχα πει τι κουστούμι θα έφτιαχνα ειδικά για το χαρακτήρα του, και επίσης επειδή το φιλμ που θα είναι ασπρόμαυρο, και τα μαλλιά του έχουνε ασπρίσει, θα φορούσε μια πολύ μακριά μαύρη καμπαρτίνα. Τέλειο κοντραστ! Είχε ξεκινήσει λοιπόν την προετοιμασία του ρόλου του, είχε ενθουσιαστεί πάρα πολύ με το σενάριο, και στις τελευταίες μας συναντήσεις δεν κρατιόμασταν και εγώ κι αυτός να ξεκινήσουμε. Όταν ξαναπήγα Αμερική έδειξα στον Μάρκοβιτς κάποιες φωτογραφίες του κοντινές και ολόσωμες, και του είπα «τον βλέπεις ; αυτός είναι! αυτός είναι όπως το φαντάστηκα, αλλά αυτός είναι έτσι και στα αλήθεια!!!» ο μεγαλειώδης Μάλκοβιτς κούνησε το κεφάλι του και μου είπε μάλιστα «καταλαβαίνω απόλυτα είχες δίκιο». Όταν λοιπόν ο Μάλκοβιτς αναγνωρίζει από μία φωτογραφία την πολυσχιδή και πολυτάλαντη προσωπικότητα του Κωσταντίνου, σκεφτείτε τι θα γινόταν όταν έβγαινε ταινία με αυτούς τους δύο ηθοποιούς μαζί. Χτυπιόμουν στην κηδεία γιατί με πήρες τηλέφωνο και με ρώταγε πότε θα έρθω, μου ζήτησε ένα ορθοδοντικό (έχει σπάσει τα μπροστινά του δόντια, τα έφτιαξε, ) και μου περιέγραφε τον τρόπο της φυγής του, πως έχει αϋπνίες, ζήτησε ένα ποτήρι νερό γύρω στις τρεις το ξημέρωμα, χάιδεψε ελαφρά το χέρι της νοσοκόμας έκλεισε τα μάτια του και έφυγε. Δε σας κρύβω ότι ένιωσα όπως όταν πέθανε ο Άκερμαν Την αντίδραση του δασκάλου μου Αλ Πατσίνο. Που ήμασταν έτοιμοι να πάμε Μπροντγουέι και ξαφνικά μας πέθανε ο σκηνοθέτης και τότε ο Πατσίνο ακύρωσε τα πάντα. Στην κηδεία για αυτή τη δίμετρη παρουσία του, το φέρετρο μου φάνταζε πολύ κοντό,,όμως ακόμα και οι άνθρωποι που το κουβαλούσα ήτανε πολύ αριστοκρατικά ντυμένοι, με λευκά άσπρα γάντια, elegant όπως ο ίδιος!όλοι πετούσαν λουλούδια μες στον τάφο, εγώ του πέταξα δύο Ειδικά σύμβολα που αυτό θα το πάρω και εγώ στο δικό μου τάφο μαζί μου, δεν πρόκειται να σας το αναλύσω τώρα. Θεωρώ ότι του έκανα το καλύτερο του δώρο όσον αφορά την ψυχή του. Το μόνο που είπα ήταν “μα ποιος μπορεί να σε αντικαταστήσει ποιος; Κάνεις. Τώρα δεν έχω όρεξη ούτε την ταινία να κάνω. ”

Τώρα μπορεί ο Μάλκοβιτς να παίξει τον πρώτο ρόλο που τόσο ήθελε.

Ναι αλλά δεν είναι Τζούμας. Μπορώ να βρω και έναν άλλον ηθοποιό με υποδυθεί τον άλλο χαρακτήρα. Αυτομάτως όμως αυτή η απουσία αλλάζει όλη την αισθητική της ταινίας που έχω στο κεφάλι μου.

Το φιζίκ του επέβαλε εξαρχής την παρουσία του χαρακτηριστική φιγούρα ενός ψιλόλιγνου αντρα σε άψογη σιλουέτα, το λουκ του κομψό, σε στυλ δανδή, που συνοδεύεται συνήθως από μαύρα γυαλιά ηλίου, με φουλάρι-κασκόλ γύρω από τον λαιμό και καπέλα Παναμά. Είχε ένα εκτόπισμα τέτοιο, ακόμη και όταν στεκόμαστε απλά όρθιοι στους δρόμους του κολώνανιου, η σε πάρτυ.

Ευφυής , Αθηναίος μπον βιβέρ, ο εκπρόσωπος της νουβέλ βαγκ, μποέμ, παραδοξολόγος, κοσμοπολίτης, εστέτ,Αντισυμβατικός, αντισυστημικός ,ατίθασος, εναλλακτικός, καυστικός, σνομπ δανδής,ταλαντούχος θεατρίνος, εμβληματικός συγγραφέας,ο σημαντικότερος ραδιοφωνικός παραγωγός που πέρασε ποτέ απ’ αυτήν την ψωροκώσταινα!Ενέπνεε πάθη με μία του ατάκα, αστικοί μύθοι πλέκονταν συχνά γύρω από το όνομά του, ενώ ήταν αδύνατον να περάσει απαρατήρητος ούτε στην οθόνη, ούτε στα ερτζιανά, ούτε στην πόλη.

Ο Κωνσταντινος ήταν απολιτίκ, και για αυτό με τον απενοχοποιημένο απαράμιλλο μπλαζέ λόγο του και παράδοξους αφορισμούς κατέρριπτε όλα τα πολιτικά και καλλιτεχνικά κλισέ!Η μπλαζέ σοφιστικέ εκφορά του λόγου του τον έχουν κάνει να ξεχωρίζει χωρίς να τον βλέπεις καν!

Ο Τζούμας, ο οποίος αυτοχαρακτηρίζεται σνομπ, ( είχε δίκιο όσους σνόμπαρε, το άξιζαν, ουσιαστικά τους τρολαρε ,και καλά έκανε), Την ευγένεια κ τον πολιτισμο του πολλοι τα εκλαμβανουν ως σνομπισμο…. ξεχωρίζε επισης για την γοητευτική βαθιά φωνή του, γεμάτη σαρκασμό δεν άφηνε πολλά πολλά για φιοριτούρες της πλάκας και καλά επίσης έπραξε!Το μήνυμα ολόκληρης της στάσης ζωής του είναι να είσαι αυθεντικός

Ο Τζουμ Ντε κα Τζουμ ηταν περιτριγυρισμένος από ωραίες, πάντα νεότερες του, γυναίκες.

Μου έχει πει «Δέσποινα Ξέρεις καμιά φορά, η τελειότητα, δημιουργεί τόσο μεγάλη αμηχανία στους γύρω μου, που νιώθω ότι κινδυνεύω να συνθλιβώ απ’ τη μετριότητά τους. Τέλος πάντων…”

Έχει πει χαρακτηριστικά σχολιάζοντας τον ίδιο: «Το δήθεν εμπεριέχει μια παράσταση. Δίνεις μια παράσταση για τους άλλους, για να δείξεις ότι είσαι κάτι άλλο από αυτό που νομίζεις ότι είσαι, γιατί δεν αντέχεις αυτό που είσαι. Πάρα πολλά όμορφα πράγματα, όμως, ξεκίνησαν από κάτι δήθεν, για να καταλήξουν σε κάτι ουσιαστικό».

Όπως είχε πει ο Νίκος Νικολαΐδης ότι ο Σπυριδάκης ο Τζούμας και Παναγιωτίδης έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να γράψει τους επόμενους χαρακτήρες τους, του των έργων του, αυτό το ένιωσα πρώτη φορά στη ζωή μου, εγώ ως νέα σκηνοθέτης. Αλλά τι να λέμε τώρα μια ταινία παραπάνω θα ήταν κι αυτή.

Το σημαντικότερο είναι η απουσία του από τη ζωή μου την ίδια αυτό είναι το απόλυτα αναντικατάστατο κενό. Πόνεσα και με άλλους φίλους μου που φύγαν, τον Προύσαλη, τον Κούνδουρο, τον Παπαμιχαήλ, όμως αυτή η πνευματική σύνδεση και το χιούμορ, η ευγένεια του, η μοναδική του προσωπικότητα ήταν κάτι το συνταρακτικό, Που αν ακόμα και τώρα που μιλάμε δεν έχω ξεπεράσει το Νίκο Νικολαΐδη φαντάζομαι ότι μέχρι να πεθάνω δεν θα έχω ξεπεράσει και τον Κωσταντίνο Τζούμα. Ήταν σαν να μου εμφανής ρίξε στο Black Jack και στο τέλος να εξαφανίστηκε σαν το Τζόκερ. Είμαι σίγουρη ότι είσαι με τον Σπυριδάκη και το Νικολαΐδη, το Μοσιο, τον Κοτανίδη τον Καμπερίδη, και όλη τη γνωστή παρέα. Θυμάμαι να με παίρνει τηλέφωνο και να μου λέει “Ξωτικό μα τι έγραψες εχθές στην τάξη συγγραφής του Βασίλη Αλεξάκη; ο Βασίλης έχει ενθουσιαστεί μαζί σου σε ξεχώριζε από όλους τους μαθητές!» ναι ,γιατί έκανα μαθήματα συγγραφής και σεμινάρια με τον τεράστιο Βασίλη Αλεξάκη, όπου μου έδωσε την Ιθάκη, την οποία διασκεύασα κωμικά και ο Τζούμας με πήρε την άλλη μέρα κλαίγοντας από το γέλιο απαγγέλλοντας το ποίημα μου σε μένα, λέγοντας μου « Αααα μα καλά εδώ προβλέπω μια έξτραβαγκατζα τεράστια ευφυΐα & Καριέρα στην κωμωδία.!»

Κάθε φορά με έπαιρνε στην Αμερική τηλ να μου πει μπράβο για τα βραβεία μου στο stand up του ‘λεγα «μπράβο σου σε σένα, εσύ μου έμαθες αυτοσχεδιασμό, όλους αυτούς χαρακτήρες που παίζω τους οφείλω σε σένα, άρα το βραβείο είναι δικό σου δάσκαλε». Τι να πρωτοθυμηθώ; τις βραδιές που κοιμόμασταν μαζί στην Δεινοκράτους; το ότι με τα μακριά του δάχτυλα έκοβε αγιόκλημα Και μου δίνε μπουκέτο,; το πόσο φύλαγε τα χέρια μου πως του άρεσε που είχα μακριά δάχτυλα λεπτά στα χέρια και πολύ μικρό πόδι μόλις 37;(σχετικά μικρό για το μπόι μου κοντά 1.80), το ότι καθόμουνα στον καναπέ και τον άκουγα να μου απαγγέλει κομμάτια από τον Πανωλεθριαμβο; και να μου λέει στο τέλος «να το κρατήσω αυτό ή να το βγάλω,;», τα πάρτυ που πηγαίναμε στο σπίτι της Αμανίτου, Στον Αλεξάκη, σε συναυλίες πάνω στο Λυκαβηττό, σε θέατρο στο Ηρωδείο, σε γκαλερί στο Κολωνάκι,.;;; Για την σχέση που είχα με το Νικολαΐδη όσο του και πέθανε,; βέβαια προηγηθεί και ο Τζούμας στη σχολή ο δάσκαλος μου και πολύ αργότερα ως ερωτικός μου σύντροφος, παρόλαυτα από τη σχολή μέχρι και τώρα που έφυγε, ήξερε όλη μου τη προσωπική ζωή με λεπτομέρειες, τους εραστές μου, τις τρέλες που έκανα όλη μου τη ζωη , καλύτερα ακόμη κι από την δίδυμη αδερφή μου. Ήταν ο πνευματικός εξομολογητής μου,, Ενδιάμεσο χωρισμών και διαφόρων, πάντα τον συναντούσα αλλά κ αν όχι σχεδόν μέρα παρά μέρα, μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Το κοινό μας ήταν ότι είχαμε πετάξει τις τηλεοράσεις μας, μας άρεσε το διάβασμα, Και με έπαιρνε για φαγητό στου Φιλλιπου, για καφέ στο Φιλιον, στον Κολωνάκι ή τριγύρω στη γειτονιά του. Θυμάμαι να μου λέει ιστορίες δικές του, για πρώην ερωμένες μ’αυτόν το γλαφυρό ιδιαίτερο τρόπο που είχε, Θυμάμαι να ανοίγει τις ντουλάπες του και να του λέω «μόνο με το πουκάμισο σου, βάλε σήμερα καλύτερα αυτό το καφετί φουλάρι με τα σύμβολα, πάει γάντι»! θυμάμαι ότι του πήγαινα μεταξοσκώληκες και φουλάρια από το Σουφλί και μου λέγε « τώρα καταλαβαίνω γιατί όταν ακούμπησα το δέρμα σου ένιωσα υφή από μετάξι , εκεί γεννήθηκες εσύ, δεν ήσουν σε μήτρα ήσουν σε κουκούλι,ααα έτσι εξηγήτε! Για αυτό είσαι πολύ φίνα, σαν πορσελάνη»

Μια άλλη γεμάτη μέρα μαζί του κολλημένοι μπροστά στη γκαρνταρόμπα του μου χε πει “Σήμερα το πρωί ξύπνησα εξαίσιος. Με κοίταξα στον καθρέφτη, καθώς τυλιγόμουν με το κασκόλ μου, ένα απαλό ροζ πουδρέ, λάφυρο από μία εξόρμηση στην υπέροχη αγορά του Βερολίνου, και ήθελα τόσο πολύ να μου κάνω έρωτα. Πλησίασα στον καθρέφτη και με φίλησα. Τα χείλη μου είχαν κάτι από φιλέτο ταρτάρ σβησμένο σε κόκκινο κρασί Μεντιτερά του ’66. Υπέροχα… Προσπάθησα να με αγκαλιάσω, αλλά αυτό δυστυχώς στάθηκε αδύνατο. Μετά… προσπάθησα να μου μιλήσω, αλλά το μόνο που αντηχούσε στο δωμάτιο ήταν… η σιωπή ενός μεγάλου βιρτουόζου των ερτζιανών. Και εκεί ένιωσα να καταλαβαίνω το νόημα της δυστυχίας, όπως το περιέγραψε θαυμάσια και ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ στο φιλμ “Πιερό λε Φου”, “Ο Δαίμων της Ενδέκατης Ώρας” νομίζω στα ελληνικά για σας τους τζομπαναραίους… Η δυστυχία δηλαδή του να είσαι εγώ και να μοιράζεις τα κομμάτια σου σε φίλους, αγκαλιές, σκοτεινές αίθουσες και κονσέρτα… Και στο τέλος τι μένει για σένα; Χα… Τι κρατάς; Ένα μικρό κομματάκι ίσως, τόσο δα, ίσα ίσα για να σε παρηγορήσει… να σου θυμίσει την αφόρητη ευθύνη του να είσαι ο Κωνσταντίνος Τζούμας κάθε στιγμή, κάθε λεπτό της ημέρας…”

Γεννημένος το 1944 στον Πειραιά από αστική οικογένεια, μεγάλωσε στο Πασαλιμάνι με ιδιαίτερες επιδόσεις στον κλασικό αθλητισμό, στο πινγκ-πονγκ, στο μπιλιάρδο και στο ροκ εντ ρολ, όπως συνήθιζε να λέει, αν και η κύρια ασχολία του ήταν το διάβασμα κλασικής λογοτεχνίας.

Στα 15 του έχασε τη μητέρα του και επηρεάστηκε πολύ ψυχολογικά και πνευματικά! Ο ισχυρός ο θάνατος της μητέρας του τον σόκαρε σαν μια σφαλιάρα απ το πουθενά.

«Αισθάνθηκα ότι χωρίς τη μητέρα μου δεν είχε κανένα νόημα πια.

Μια νεαρή, πάντως, σε ένα δωμάτιο στη Στοκχόλμη, πριν χρόνια, μου είπε ότι ενώ είμαι κοινωνικός, δεν ξανοίγομαι, σαν να υπάρχει μια λεπτή γραμμή που δεν ξεπερνώ. Κι αυτό μου συμβαίνει γιατί έχασα τη μητέρα μου μικρός και δεν θέλω να πονέσω. Ξέρω όμως ότι οτιδήποτε έχω κάνει που έχει προκαλέσει εντύπωση, έχει γίνει με την γυναικεία μου πλευρά.

Και τα βιβλία που έγραψα, και οι ταινίες που έπαιξα και το θέατρο, έχουν γίνει με τη δική της ευαισθησία, ματιά, κομψότητα. Ο μπαμπάς ήταν ένας άλλος τύπος, ωραία φιγούρα, αλκοολούχα αναπνοή, κομψά κοστούμια, αργά τη νύχτα».

«Ήμουν δεμένος μαζί της γιατί εκτός των άλλων είχε καλό γούστο. Φρόντιζε τις φίλες της, τις έντυνε, κι εγώ φρόντιζα φυσικά να παίρνω «μάτι», όταν ντύνονταν και γδύνονταν. Ήταν ωραίο αυτό γιατί ήταν κοκέτες. Η κοκεταρία είναι ωραίο πράγμα. Και μάλιστα τότε υπήρχαν κάλτσες, ζαρτιέρες κτλ. Έπαιζα μπάλα, δήθεν αμέριμνος, στο χολ, και τσούλαγε κάτω από το τραπέζι. Και τότε είχα την πανοραμική θέα από τη μία μεριά, και από την άλλη η φωνή της μητέρας μου: «Μα τι κάνεις, παιδί μου, τόσες ώρες κάτω από το τραπέζι;». «Έχει μπερδευτεί εδώ η μπάλα, καλέ μαμά…»

Επισης έλεγε για απώλειες και θάνατο :«Εντελώς βελούδινο. Η εκπαραθύρωση πρέπει να γίνεται βελούδινα, να μην πονέσει κανείς. Έχω ασκηθεί σε αυτό. Το έχουν και το λένε όλοι. «Μα δεν πονάς;». «Τι σε νοιάζει αν πονάω εγώ; Πάντως δεν θα σε κάνω να πονέσεις κι εσύ». Όπως μου είπε μία μικρή σε ένα ξενοδοχείο στη Στοκχόλμη: «Επειδή έχασες τη μητέρα σου όταν ήσουν δεκαπέντε χρονών, ίσως να μη θέλεις να ξαναζήσεις καμία απώλεια». Το παίρνω κι έτσι.»

Στα 18 του ανηφόρισε στην Αθήνα για να σπουδάσει ηθοποιός στη Σχολή Θεοδοσιάδη. Ενώ παρακολουθούσε μαθήματα χορού στη σχολή της Ζουζούς Νικολούδη, αρχές της δεκαετίας του ’70 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη με σκοπό να γίνει χορευτής. Έκανε μαθήματα με κορυφαίους χορογράφους όπως ο Άλβιν Νίκολαϊ, ο Μερς Κάνιγχαμ και ο Άλβιν Έιλι.

Έχει πει «Θυμήθηκα το 1972 στη Νέα Υόρκη σε ένα γκρόσερι στόουρ που σταμάτησα να πάρω, δεν θυμάμαι τι, ταρταλέτα φρούτων ήταν; Αχ δεν θυμάμαι ειλικρινά… Τέλος πάντων… Εκεί συνάντησα με κάποιο μαγικό τρόπο τον Άντι Γουόρχολ να φουμάρει με αυτό το στυλ το ελεγειακό, όπως ήταν άλλωστε και ο ίδιος. Μου λέει “Κωνσταντίνε, πες στην μαντάμ -έτσι του άρεσε να αποκαλεί όποια δεν ήξερε, “μαντάμ” χα χα- να βάλει μέσα στο μπαγκ ό, τι θεωρεί απαραίτητο και να φύγω. Δεν μπορώ να ασχολούμαι με το σόπινγκ, όσο η ζωή τρέχει και μας παρακαλάει να την εγκλωβίσουμε με το ταλέντο μας”. Θα γινόταν ποτέ αυτό στην Ελλάδα της μιζέριας και της μίρλας; Της κακομοιριάς; Δεν νομίζω…”

Στον κινηματογράφο έχει εμφανιστεί στις ταινίες: Γλυκιά Συμμορία, Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, Ελευθέριος Βενιζέλος 1910 – 1927, Ακροπόλ, Οι απέναντι, Ρεμπέτικο, «Happy day» και «Ο δράκουλας των Εξαρχείων.

Στο θέατρο έχει πρωταγωνιστήσει σε έργα όπως Περιμένοντας τον Γκοντό, Ο φίλος μου ο Λευτεράκης, «Εγώ δεν…» και Κ.Π. Καβάφης Αυτοβιογραφούμενος.

Στην τηλεόραση έχει κάνει guest εμφανίσεις στις σειρές: «Οι Απαράδεκτοι», «Οι Τρεις Χάριτες», «Οι Μεν και οι Δεν» και «Δύο Ξένοι»,

«Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο, πάντα σε ασημένια ταμπακιέρα». Η ατάκα από την ταινία-σταθμό του Νίκου Νικολαΐδη «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμη», η φράση που ο Κωνσταντίνος Τζούμας λέει λίγο πριν από το περίφημο «άκου πτώμα να μαθαίνεις», είναι απολύτως ταιριαστή με τον αποχαιρετισμό του.

Πέθανε επειδή σαν γνήσιος εστέτ, απλώς βαρέθηκε την « ελληναρία»».

Στα δικα μου μάτια πέταξε από το γήινο επίπεδο σαν ενας ηρώας του Μπέκετ, ένα ανθρώπινο πολύ εξελιγμένο ον που αγωνίζωταν μέσα στη υπαρξιακη « ψευδαισθηςιακη» ζωή ( οπου είχε πάρει χαμπάρι το παίγνιο από νωρις ακόμη), για μια αγιοσύνη χωρίς συγκεκριμένο Θεό.

Σαν τοτε που τον είχα δει στο Πετιμενοντας τον Γκοντο, γνώριζε ότι Γκοντο υπάρχει , αλλά δε θα ρθει. Θα Παει ομως αυτος να τον συναντήσει τώρα πια , σε μια άλλη διάσταση, αστρική.Εκεί, ναι!

Αντί στεφάνων, η οικογένειά του ζήτησε να γίνουν δωρεές σε μια οργάνωση για τα έμφυλα δικαιώματα και την ισότητα.

Ο σπουδαίος αυτος ηθοποιος έπαιξε μόνο σε 4 θεατρικά , μόνο ως guest στη τηλεόραση σε 4 σειρές, και μόνο σε 7 φίλμς . Εάν ζούσε στο εξωτερικό θα είχε παίξει σε 200!!! Αδικημένος συγκριτικά για το ταλέντο του. Ούτε καν πρωταγωνιστής σε σειρά ; Γαμω την «Εληναρια » σας γαμω;;;

Καλή ταξίδι στο φως αγαπημένη ψυχή !!

Ας μάθουν οι νεότεροι , ας πάρουν μια γεύση από το ταλέντο του.Για μας τους τυχερούς που τον είδαμε ζωντανά , στον «Περιμενωντας τον Γκοντο », τη «ΛΑ Νονά », το «Εγώ δεν » απλά είμαστε ευλογημένοι.!!!

1. Γλυκιά Συμμορία

Γλυκιά Συμμορία Πως παει η επανάσταση;

https://m.youtube.com/watch?v=6V838R5GRns

2.Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα -Σ αυτή την πόλη είμαστε ξένοι

https://m.youtube.com/watch?v=MqrcjjZ9ko8&feature=emb_logo

3. Απαράδεκτοι

Aparadektoi – Strapazieren die Gestalt

https://m.youtube.com/watch?v=LJm-9bqJJG4&t=151s&pp=2AGXAZACAQ%3D%3D

4. Αλαλούμ

Σεχταρισμός

https://m.youtube.com/watch?v=aa-depcAygc&feature=emb_logo

5. Μια τόσο μακρινή απουσία